Τελικά βρέθηκε ο θησαυρός ???
Ο μύθος λέει ότι ο Λαδίσλαος (Λαντισλάβ) Κασβίνσκυ, ένας Ούγγρος τοπογράφος μηχανικός του Αυστροουγγρικού στρατού τον οποίο είχε καλέσει το 1890 ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ για να κάνει την χαρτογράφηση της Μακεδονίας, ανακάλυψε μεγάλη φλέβα χρυσού βόρεια του Κιλκίς σε μια περιοχή με το όνομα Αβρέτ Χισάρ. Το Αβρετ Χισάρ μετονομάστηκε σε Γυναικόκαστρο και σήμερα υπάρχουν δυο χωριά με αυτό το όνομα – Παλαιό και Νέο Γυναικόκαστρο – νοτιοδυτικά του Κιλκίς. Παλαιότερα όμως έτσι λεγόταν η ευρύτερη περιοχή.
Εκπομπή Ιστορίες με αγρίους. Θέμα της εκπομπής είναι ένας μεγάλος θρυλικός θησαυρός της Ελλάδας στο Παγγαίο. Παρουσιάζει ο Γιώργος Βενετάς μαζί με την Όλγα Κανλή.
Στην εκπομπή Ιστορίες Με Αγρίους καλεσμένοι είναι ο Άγγελος Γαβαλάς με ανιχνευτές μετάλλων Spectra V3 να μας ενημερώσει και να μας διαφωτίσει σχετικά με την υπόθεση Κασβίνσκυ. Ποιοι χάρτες θησαυρών είναι αληθινοί και ποιοι όχι.
Ο ιστορικός, συγγραφέας, συλλέκτης νομισμάτων και ερευνητής Γιάννης Μπαϊμπάκης θα μιλήσει για θέματα θησαυρών και χαμένους ιστορικούς χάρτες, για κάστρα και χρυσές λίρες. Ερευνά και αξιολογεί χάρτες.
Ο σπηλαιολόγος γεωλόγος Δημήτρης εξιστορεί σε αποκλειστικό ρεπορτάζ όσα έχει δει και γνωρίζει για την υπόθεση Κασβίνσκυ. Αναλύει σπήλαια και αποκαλύπτει μυστικά που κρύβονται στο Παγγαίο. Μυστικά χιλιάδων ετών που ξεκίνησαν από την εποχή των Μακεδόνων, του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Διαδόθηκαν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία , με τον Καρακάλα…. Αναφορές από το Βυζάντιο και τον αυτοκράτορα Ιωάννη Κατακουζινό …. Ακόμα και ο Σουλτάνος της Μωαμεθανικής Αυτοκρατορίας ήθελε να βρει αυτόν τον τεράστιο θησαυρό. Στον μεσαίωνα …
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί που ψάχνουν αυτόν τον θρυλικό θησαυρό. Έλληνες και ξένοι ερευνητές πιστεύουν και οι περισσότεροι είναι βέβαιοι ότι πρόκειται για τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Γιατί όλα αυτά που διηγείται ο Κασβίνκυ για δώδεκα χιλιάδες τόνους χρυσού, χρυσές ράβδους αλλά και ακατέργαστος φυσικός χρυσός , αγάλματα , πολύτιμα πετρώματα είναι μια περιγραφή που μόνο σε έναν Βασιλιά με την ιστορία, την δύναμη και τον πλούτο του Μεγάλου Αλέξανδρου.
Ο Αντώνης Βλάχος ραβδοσκόπος και ερευνητής πήρε μέρος με τα ραβδοσκοπικά του όργανα στην περιοχή. Ο Γιώργος Πολατίδης επαγγελματίας έμπορος ανιχνευτών μετάλλων με σύγχρονους ανιχνευτές μετάλλων τελευταίας τεχνολογίας έχει διαφωτίσει με την έρευνα του το μυστήριο του θησαυρού. Διαθέτει μεγάλη εμπειρία έχοντας στα χέρια τη μεγαλύτερη Γκάμα ανιχνευτών μετάλλων. Στην πολύχρονη έρευνα του ψάχνοντας στο Παγγαίο για φυσικό χρυσό πιστεύει απόλυτα ότι εκεί κρύβεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Με σύμβουλο το μοναδικά και σπάνια ιστορικά βιβλία που κατέχει ο Πολατίδης ερευνά τον μεγάλο θησαυρό που αναφέρουν.
Η μεγάλη ανακάλυψη του Λαδίσλαου Κασβίνσκυ
Την εποχή του Κασβίνσκυ (τέλος 19ου-αρχές 20ου αιώνα και περίπου μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) γινόταν εξόρυξη αντιμονίου στην περιοχή. Ο Κασβίνσκυ ανακάλυψε, λέει, «μεγάλους φακούς χρυσού» μέσα στο μετάλλευμα του αντιμονίου. Έκανε την εξόρυξη μόνος του, με τη δικαιολογία ότι κάνει μεταλλευτικές έρευνες και δεν χρειάζεται εργάτες. Ως τοπογράφος έκανε λεπτομερές τοπογραφικο διάγραμμα της περιοχής και των σημείων όπου βρήκε το χρυσό. Τις πέτρες που έβγαζε τις μετέφερε στον πύργο του στο Γερακαριό (τότε Ντογάντσα=γερακοφωλιά) όπου είχε εγκαταστήσει και μεταλλουργική κάμινο!
Οι κινήσεις του θεωρήθηκαν περίεργες και δεν άργησαν να κυκλοφορήσουν στην περιοχή φήμες ότι κάτι άλλο έψαχνε ο Κασβίνσκυ και όχι αντιμόντιο. Ζούσε και λίγο σπάταλα ο κύριος Κασβίνσκυ με την οικογένειά του, έκανε και πλούσια δώρα στους Τούρκους πασάδες για να εξασφαλίσει την εύνοιά τους και έτσι σε διάστημα λίγων μόνο μηνών είχε γίνει βούκινο στο Κιλκίς και τη Θεσσαλονίκη ότι είχε ανακαλύψει χρυσό. Λιμπίστηκαν το χρυσό οι πασάδες της Θεσσαλονίκης, πήραν το μεταλλείο στη δικαιοδοσία της Τουρκικής Διοίκησης και άρχισαν τις έρευνες, όμως δεν μπορεσαν να βρουν που είχε σκάψει ο Κασβίνσκυ. Εκείνος προσέφυγε στον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ ο οποίος φυλάκισε τους κακούς πασάδες που είχανε σφετεριστεί το μεταλλείο του Κασβίνσκυ (!) και διέταξε να κατεδαφιστεί ο πύργος του (!) για να βρούνε τα μεγάλα κομμάτια χρυσού που ο Κασβίνσκυ έλεγε ότι είχε βρει.
Σύμφωνα με τις διηγήσεις του, οι άνδρες του Σουλτάνου βρήκανε 200 οκάδες μεταλλεύματος με φακούς χρυσού μεγάλους σα στραγάλια… Ενθουσιάστηκε ο Σουλτάνος και πήρε το μεταλλείο του Αβρέτ Χισάρ στην ιδιοκτησία του, σαν προσωπικό του κτήμα. Έστειλε δικά του συνεργεία εργατών και μεταλλειολόγων να κάνουν έρευνες, αλλά ούτε αυτά κατάφεραν να βρουν τη μεγάλη φλέβα χρυσού. Τότε ο Σουλτάνος πρότεινε στον Κασβίνσκυ συνεκμετάλλευση του μεταλλείου. Εκείνος όμως ψυλλιάστηκε ότι ο Σουλτάνος ήθελε απλά να του αποσπάσει το μεγάλο μυστικό της ακριβούς θέσης της φλέβας και αντί να πάει ο ίδιος στη συνάντηση που είχε καθοριστεί, έστειλε έναν συνεργάτη του με ένα ψεύτικο τοπογραφικό διάγραμμα. Αρκετά παράτολμη κίνηση δεδομένης της φήμης του Αβδούλ Χαμίτ που ήταν γνωστός ως «κόκκινος Σουλτάνος» λόγω των θηριωδιών του… Τον συνεργάτη τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι και ποτέ κανείς δεν έμαθε τι απέγινε. Ο Κασβίνσκυ για ασφάλεια έφυγε και πήγε στις αυλές της Γερμανίας και της Αυστρίας. Εκεί προσπάθησε να πείσει τον Κάιζερ και τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας να μεσολαβήσουν στο Σουλτάνο για να του παραχωρήσει την εκμετάλλευση του μεταλλείου, αλλά ο Σουλτάνος μουλάρωσε και δεν κουνιόταν ρούπι.
Αν όλα αυτά ακούγονται σαν ένα επεισόδιο από τον Αλή Μπάμπά και τους 40 κλέφτες δεν φταίμε εμείς, αυτά διηγήθηκε ο ίδιος ο Κασβίνσκυ στις Ελληνικές αρχές μετά το 1912. Η συνέχεια είναι ακόμα πιο μυθιστορηματική.
Η ιστορία μπλεκόταν συνεχώς στα πόδια του Λαδισλάου και του χαλούσε τα σχέδια. Το 1908, πριν την απελευθέρωση, η Τουρκία απέκτησε Σύνταγμα και οι Νεότουρκοι ανακήρυξαν «εθνικό κτήμα» το μεταλλείο που δεν ήξεραν ούτε καν πού είναι. Ο Κασβίνσκυ έκανε ενέργειες και προς τους Νεότουρκους να του παραχωρήσουν την εκμετάλλευση του μεταλλείου, αλλά δεν τα κατάφερε. Έρχεται ο Βαλκανοτουρκικός πόλεμος του 1912 και μετά η Συνθήκη Ειρήνης του 1913 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ο Κασβίνσκυ το βιολί του. Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τη Συνθήκη Ειρήνης, ο Κασβίνσκυ προσπάθησε να πετύχει να χαρακτηριστεί το μεταλλείο ως προσωπική ιδιοκτησία του έκπτωτου Σουλτάνου και άρα να μην περιέλθει στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια προσπάθησε με την ίδια επιμονή να πείσει την Ελληνική Κυβέρνηση και τον Βασιλιά Κωνσταντίνο να του δώσουν το μεταλλείο.
Έρχεται ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και «η υπόθεσις εισέρχεται εις νέας δραματικάς και απιστεύτους περιπετείας», όπως γράφει ο Κ. Φάλταιτς. Οι Γερμανοί θεώρησαν τον Κασβίνσκυ ύποπτο στοιχείο και τον εξώρισαν στην Αίγυπτο. Όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη μετά τον Πόλεμο, βρήκε ότι το σπίτι του – όπου έμενε μετά την κατεδάφιση του πύργου της Ντογάντσας – είχε καεί ολοσχερώς στην μεγάλη πυρκαγιά του 1917. Τον Κασβίνσκυ ποσώς τον ένοιαζε το σπίτι, αλλά μαζί με το σπίτι είχαν καεί και τα σχεδιαγράμματα του μεταλλείου του. Πήγε στο Αβρέτ Χισάρ, αλλά η περιοχή, λέει, είχε καλυφθεί εντελώς από τις προσχώσεις του ποταμού (του Γαλλικού) ο οποίος είχε αλλάξει κοίτη κι έτσι ούτε ο ίδιος δεν μπορεσε να βρει το μεταλλείο! Τοπογράφος είπαμε…
Aπτόητος, κατέβηκε στην Αθήνα για να δείξει στον Πρωθυπουργό Βενιζέλο και τον Υπουργό Οικονομικών τα ευρήματά του που ήταν δείγματα «γαλαζίου» (χαλαζία) με «χρυσόν εις εκπληκτικήν, εις πρωτοφανή αναλογίαν»! Εκείνοι πείστηκαν και τότε ήταν που με το νόμο του 1920 του παραχωρήθηκε επιτέλους το μεταλλείο του Αβρέτ Χισάρ.
Έλα όμως που πάνω που κατάφερε να πείσει την κυβέρνηση Βενιζέλου, ο Βενιζέλος πήγε κι έχασε τις επόμενες εκλογές… Ο επόμενος Πρωθυπουργός, ο Δ. Γούναρης αρνήθηκε να του δώσει άδεια έρευνας γιατί θεωρούσε ότι απάδει στην αξιοπρέπεια του Κράτους να συναλλάσσεται με τέτοιους τυχοδιώκτες. Ο Κασβίνσκυ όμως κατάφερε να παρακάμψει τον Πρωθυπουργό και να πείσει για το δίκαιο του αιτήματός του απευθείας τον Βασιλιά Κωνσταντίνο!
Με χρηματοδότηση λοιπόν απευθείας από την Εθνική Τράπεζα, ο Κασβίνσκυ ξεκίνησε έρευνες για την απωλεσθείσα φλέβα χρυσού στην περιοχή του χωριού Δίβουνο (Κιοσέ-Αμορτσαλί τότε). Με το Νόμο 2414/1920 το Ελληνικό Κράτος θα μετείχε κατά το ήμισι στο χρυσό, που τυχόν θα βρισκόταν μελλοντικά στο Αβρέτ Χισάρ. Μετά από άκαρπες έρευνες ενός έτους περίπου η Τράπεζα, που ήδη είχε ξοδέψει πάρα πολλά λεφτά για τις «έρευνές» του, του έκοψε τη χρηματοδότηση και τον άφησε να διαμαρτύρεται ότι χρειάζεται να διανοιχθούν περισσότερα δοκιμαστικά φρέατα. Για να γίνει πιο πιστευτός ο Κασβίνσκυ ότι υπάρχει χρυσός, άρχισε να κατονομάζει διάφορους εμπόρους της Θεσσαλονίκης στους οποίους προ 25ετίας είχε πουλήσει ράβδους χρυσού. Ωστόσο νέα άδεια δεν του δόθηκε.
Ο Κασβίνσκυ δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά χρηματοδότη για να ξαναβρεί τη μεγάλη φλέβα χρυσού του Αβρέτ Χισάρ. Στη διάρκεια του αιώνα που πέρασε πολλοί ακόμα, Έλληνες και ξένοι, ζήτησαν από το Ελληνικό Κράτος άδεια μεταλλευτικών ερευνών στην περιοχή όμως δεν τους εδόθη.
Όπως σημειώνει ο Κ. Φάλταιτς, η μεγάλη χρυσοφόρος φλέβα του Κασβίνσκυ «δυνατόν να αποτελεί και πραγματικότητα, όπως δυνατόν να αποτελεί και μύθον». Όμως η περιοχή έχει χρυσό – αποθέματα προσχωματικού χρυσού στον Γαλλικό ποταμό και χρυσό στα γύρω βουνά – κι αυτό το γνωρίζουμε σήμερα πάρα πολύ καλά.
Όλα αυτά τα βρήκαμε στην "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" Έκδοση 1928, Τόμος Α , σελ 132 στο λίμα "Αβρετ Χισάρ".
Επιστροφή στο σήμερα
Τέτοιες ιστορίες αναζήτησης του «χαμένου θησαυρού» ή της μεγάλης φλέβας χρυσού είναι σίγουρα συναρπαστικές και εξάπτουν τη φαντασία. Δεν είναι μόνο η προσδοκία των κερδών και του πλουτισμού, είναι και η γοητεία της ίδιας της έρευνας και η συγκίνηση της ανακάλυψης .
Ποιος τυχερός θα ανακαλύψει την στοά , σήραγγα που οδηγεί σε ένα τεράστιο θησαυρό, η λάμψη του θα είναι τεράστια. Όποιος γυρνάει στην περιοχή από μια παρατήρηση ,μια λεπτομέρεια μπορεί να βρεθεί μέσα στο θάλαμο . Οι πιο μεγάλοι θησαυροί από μια τρύπα ανακαλύφθηκαν.
Πολλοί χρυσοθήρες πιστεύουν ότι στο Παγγαίο βρίσκεται εκτός των άλλων θησαυρών βρίσκεται εκεί και ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πιστεύουν ότι η Ολυμπιάδα μια ισχυρή γυναίκα εκείνης της εποχής, έφερε τον γιό της Μ. Αλέξανδρο, την νύφη του Ρωξάνη και τον εγγονό του Αλέξανδρο Δ στην Ελλάδα. Γεωστρατηγικά ταιριάζει η περιοχή γιατί ήρθε το πλοίο με την νεκρική άμαξα του Μ. Αλεξάνδρου στο λιμάνι και επειδή η Ολυμπιάδα δεν ήθελε να περιφέρει το σώμα του γιού της στο ελληνικό μέρος της Μακεδονίας και ήθελε με πολύ μυστικότητα να τον τοποθέτησε σε ένα ορυχείο που γνώριζε καλά η οικογένεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Πολλοί ερευνητές χρυσοθήρες Έλληνες αλλά και ξένοι ξέρουν ότι εκεί κρύβεται το μεγαλύτερο μυστικό. Το Παγγαίο δεν κρύβει μόνο χρυσό , πολύτιμους λίθους , κόκκους χρυσού αλλά και ένα μνημείο τεράστια πολιτισμικής κληρονομιάς , τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου. Ποιος τυχερός θα το ανακαλύψει?
